'Van pure onmacht naar intens geluk in 60 seconden'
Bram Schepers is begeleider op Gebint 18
Wat maakt je werk zo interessant?
De combi van warme zorg en gedragsintensieve zorg. Het gedrag van mijn cliënten doorgronden om de allerbeste begeleider voor ze te kunnen zijn; dat vind ik de grootste uitdaging. Ik ben niet vies van wat sensatie hier en daar, maar het liefst wil ik dat alle bewoners lekker in hun vel zitten. Die warme zorg is daarom essentieel. Je moet hier vooral niet alleen komen voor de actie.
Kun je daarvan twee uitersten noemen?
Het ene moment begrijpt de cliënt niets meer van de wereld, raakt gefrustreerd en bijt in je been. Het andere moment lig je met hem te snoezelen op een waterbed.
Erger je je weleens aan een cliënt?
Als een cliënt uren aan een stuk een intens lyrisch geluid maakt, moet ik weleens tot 10 tellen ja. Maar ik deins niet terug voor een dagje rustig blijven voor gevorderden. Grip op elke situatie? Dat heb ik allang opgegeven.
Stel, je gaat vandaag met pensioen. Wat blijft je het meest bij?
Mijn werkfamilie. Mijn cliënten en collega’s zijn zo’n belangrijk deel van mijn leven geworden. Als om 2 uur ’s nachts een bewoner overlijdt, zit een half uur later het hele team rond zijn bed. Als je zo intensief met elkaar samenwerkt, ontstaat er een hechte band. Ik zie onze jongens en meiden als mijn eigen kinderen en voel aan alles wat ík voor hen beteken. ‘Nailt’ er eentje zijn tandartsbezoek, dan knap ik bijna uit elkaar van trots.
Collega's vertellen
